Vraag:
Stel nu eens een gebrek aan medegevoel. Hoe kun je, wanneer je hogerop komt, dit gelijktijdig overwinnen en behouden?
Antwoord:
Eenvoudig. Het medevoelen op aarde is maar al te vaak een vorm van sentimentaliteit, voortgekomen uit de angst zelf hetgeen nu een ander treft, te moeten beleven. De ongevoeligheid is vaak niet allereerst een onverschilligheid tegenover het lijden van anderen, maar eerder een onvermogen zelf zo te lijden. Wanneer die ‘ongevoeligheid’ verandert in een besef van de verhouding tussen het Ik en de naaste, zal hetgeen men eens gebrek aan medegevoel noemde, wel degelijk blijven bestaan. Er is nog steeds geen sprake van een wat sentimenteel lijden onder het lijden van anderen. Het tekort wordt echter aangevuld door een werkzaam en praktisch ook bruikbaarder besef van de relatie tussen het Ik en de naaste, waardoor het ‘gebrek aan medegevoel’ meer dan voldoende gecompenseerd wordt door het vervullen van de voor het ik bestaande behoefte mede te werken en te leven, ook in de gebreken en ongelukken van de naaste. De onverschilligheid wordt dan tot mededogen in de boeddistische zin van het woord: verwijderd, onberoerd en gelijktijdig geheel zich gevende. Een groot deel van de fouten, die jullie op aarde bij anderen en soms zelfs bij jezelf ontdekken, zijn in wezen geen fouten, maar nog niet ontplooide deugden. Het jammerlijke is dan ook, dat de fouten die jullie werkelijk hebben, door jullie meestal tot deugden worden verheven. Wat natuurlijk niet geldt voor de aanwezigen, maar alleen voor alle mensen buiten deze zaal.
Uit de lezing: 13 november 1966 - Stem van Gene Zijde (III) 1966-1967
'Drempelvrees '